Το αποκορύφωμα αυτής της θλιβερής πραγματικότητας είναι ότι αυτά που πληρώνουμε δεν φτάνουν για να έχουμε ούτε τα βασικά που θα έπρεπε να μας προσφέρει το κράτος με τέτοια ποσά που εισπράττει: Παιδεία, Υγεία, καλές δημόσιες υπηρεσίες. Επειδή όλα αυτά είναι σε τριτοκοσμικό στάδιο ο πολίτης πρέπει να τα αναπληρώσει σε ιδιωτικές εταιρίες εάν θέλει να ζει αξιοπρεπώς.
Τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών αποτελούν την απόλυτη ομολογία του κράτους για τους δημόσιους υπαλλήλους που διαθέτει. Επειδή η πλειοψηφία από αυτούς δεν πρόκειται να χαλάσει ποτέ τη «ζαχαρένια» του, όποια κυβέρνηση και αν ανέβει , ο φορολογούμενος πολίτης πληρώνει και άλλους δημοσίους υπαλλήλους για διεκπεραιώσουν τις δουλειές όσων «αράζουν» στα υπουργεία και στις άλλες υπηρεσίες.
Όμως ο παραλογισμός δεν έχει όρια. Όσοι βρουν μία θέση στο δημόσιο φροντίζουν να είναι φρέσκοι και ξεκούραστοι για να αποδίδουν στη δεύτερη δουλειά που έχουν βρει στον ιδιωτικό τομέα. Έτσι βοηθούν και στα νούμερα της ανεργίας. Επιπλέον, παρόλο που έχουν φτιάξει τη ζωή τους με μία ισόβια θέση χωρίς το άγχος της επόμενης μέρας, φροντίζουν αρκετοί από αυτούς, να έχουν μία πολυτελή διαβίωση, εκδίδοντας «γρηγορόσημα» στους ταλαιπωρημένους συμπολίτες τους.
Οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποί τους, φυσικά, το μόνο που νοιάζονται είναι να διατηρήσουν τα δικαιώματα τους σε ένα σύστημα όπου, όπως φαίνεται, κάποιοι είναι «πιο ίσοι από τους άλλους» όπως θα έλεγε ο Τζωρτζ Όργουελ. Οι πολιτικοί φυσικά στέκουν ανήμποροι να αντιμετωπίσουν το «δράκο» που δημιούργησαν και είναι ευνόητο ότι την κυβέρνηση που θα βάλει τέλος στην κοινωνική αδικία, δεν θα την ξαναδούμε ποτέ στην εξουσία.
|
Η Αποψή μας
