Εγινε κι αυτό. Εκεί που δεν το περίμενε κανείς, ο Τζορτζ Μπους τζούνιορ "άδειασε" τον πιο στενό του σύμμαχο στην εξωφρενική περιπέτεια τού Ιράκ Τόνι Μπλερ. Είναι βέβαιο ότι, ούτε και ο Βρετανός πρωθυπουργός περίμενε κάτι τέτοιο.

Επρεπε να ξεσπάσει η κρίση και ο πόλεμος στο Ιράκ για να φανούν οι δυσκολίες και τα προβλήματα στις σχέσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης με τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και για να τονισθεί το υφέρπον μεγάλο ενδοευρωπαϊκό πρόβλημα των διαφορετικών αντιλήψεων και πολιτικής και, τελικά, της δυσλειτουργίας της Ενωσης.

Προς ένα νέο Βιετνάμ φαίνεται να οδηγούνται οι ΗΠΑ και οι Βρετανία. Οι εικόνες με τους πρώτους αιχμαλώτους και τα πρώτα θύματα,πάγωσαν τους επιτελείς που δεν πίστευαν, ότι θα έβλεπαν στους δέκτες τους τέτοιες εικόνες. Εικόνες που είχαν αποκρύψει επιμελώς από την πρώτη εισβολή το 1991.

Τουλάχιστον θλίψη προκαλεί η στάση της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην κρίση του Ιράκ. Θλίψη γιατί δεν κατόρθωσε να διαμορφώσει μια κοινή θέση άξια των Ευρωπαίων και σεβαστή από όλα τα μέλη της, αλλά και γιατί η αδυναμία της αυτή οδήγησε σε μια, ίσως χωρίς προηγούμενο, εσωτερική ευρωπαϊκή κρίση. Στο σημείο που έχουν φθάσει τα πράγματα είναι φυσικό να διερωτάται κανείς ποιο θα μπορούσε να είναι το μέλλον του εγχειρήματος της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Κανείς στον κόσμο ολόκληρο δεν πιστεύει ότι ο Σαντάμ Χουσείν είναι ένα ήσυχο και αγαθό αρνάκι. Κανείς δεν υποστηρίζει ότι το Ιράκ είναι μια δημοκρατία και πως ο ιρακινός λαός απολαμβάνει τών δημοκρατικών, ατομικών και μειονοτικών ελευθεριών όπως γίνεται σε πραγματικά δημοκρατικές χώρες. Λίγο-πολύ, όλοι γνωρίζουν ότι ο "πεφωτισμένος ηγέτης", όπως τον αποκαλούν οι υπήκοοί του (όλοι;;), δεν είναι τίοποτε άλλο από έναν πάνσκληρο δικτάτορα που είναι ικανός για θηριωδίες. Θα μπορούσαμε να δεχθούμε και την παρομοίωσή του -ή εξομοίωσή του- με τον Χίτλερ.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται αλλά το δις εξ αμαρτήν ουκ ανδρός σοφού. Το αυγό του φιδιού έχει εκκολαφτεί. Η διεθνής κοινή γνώμη συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο που είχε συμπεριφερθεί στο Χίτλερ. Κανείς δεν πίστευε στην αρχή ότι ο Αδόλφος σκόπευε να γίνει πλανητάρχης. Μέχρι εκείνη τη στιγμή όλοι πίστευαν πως οι επεκτατικές του βλέψεις ήταν περιορισμένες. ¨Όμως τρώγοντας έρχεται η όρεξη.

Για τον Τζωρτζ Μπους η χθεσινή Δευτέρα ήταν η ώρα της αλήθειας για όλον τον κόσμο. Δηλαδή, περίμενε να δει εάν η διεθνής κοινή γνώμη και τα άλλα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ θα πεισθούν τελικά από τα επιχειρήματά του για την ανάγκη να γίνει ο πόλεμος στο Ιράκ, για την ανάγκη να σκοτωθεί αθώος άμαχος πληθυσμός, για την ανάγκη να δεινοπαθήσει η ανθρωπότητα και η οικονομία της, για την ανάγκη να ζούμε πλέον μέσα σε πλήρη αβεβαιότητα ως προς το μέλλον.

Θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα, διακήρυττε ο Τζιμ Μόρισον την δεκαετία του 60. Θέλουμε τον πόλεμο και τον θέλουμε τώρα, διακηρύττει ο Τζόρτζ Μπους.


Θέλει τον πόλεμο έστω και αν δεν τον θέλει κανείς άλλος.


Θέλει τον πόλεμο έστω και αν δεν τον θέλει κανένας πολίτης αυτού του κόσμου.

(τεστ)




Το Κυπριακό ναυάγησε στη Χάγη. Μπορεί όλοι οι εμπλεκόμενοι παράγοντες, εκτός του Ραούφ Ντενκτάς, να εκφράζουν την πεποίθηση ότι οι ελπίδες δεν χάθηκαν και πως κάποια στιγμή θα δοθεί μια νέα ευκαιρία, μπορεί να εκφράζουν την ευχή ότι η στιγμή για τη νέα ευκαιρία να μην καθυστερήσει. Η πραγματικότητα, όμως, είναι διαφορετική. Και αυτό που πρέπει πάση θυσία να διασφαλισθεί από ελληνικής και ελληνοκυπριακής πλευράς, είναι η απρόσκοπτη ολοκλήρωση της ένταξης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.