Το κτύπημα στην Ισπανία προσθέτει μία νέα παράμετρο στην παγκοσμιοποιημένη τρομοκρατία. Η ειρήνη που συμβατικά απολάμβανε ο δυτικός κόσμος μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο φαίνεται να βρίσκεται στο τέλος της.

«Είναι το πυκνό συλλαλητήριο. . . που οργανώνει μόνος ένας μόνος. . ..»


(Στίχοι από τραγούδι του Θάνου Μικρούτσικου)




Είναι η προσωπική επανάσταση που βγαίνει πολλές φορές από μέσα μας. Είμαστε δηλαδή έτοιμοι να κατέβουμε στους δρόμους έστω και μόνοι μας και να «διαδηλώσουμε». Να βγάλουμε την αγανάκτηση μας έστω και αν οι άλλοι δεν μας καταλαβαίνουν.

Οι πολιτικοί θα πρέπει να ευχαριστήθηκαν επιτέλους «τηλεοπτική κοκορομαχία» που έλαβε χώρα σε ταυτόχρονη μετάδοση σε όλους τους ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμόύς και δεν είχε πρωταγωνιστές πολιτικά πρόσωπα, αλλά τους «τηλεστάρ» που τόσο καιρό τους ανέκριναν στα «παράθυρα».

Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω τη χώρα μου να είναι ουραγός των εξελίξεων.


Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω συμπολίτες μου να μην έχουν άποψη για τις εκλογές και να περιμένουν το ντιμπέιτ για να αποφασίσουν.

Το πολιτικό τοπίο λίγες εβδομάδες πριν τις εκλογές είναι θλιβερό. Η υποκρισία των πολιτικών από τα δύο μεγάλα κόμματα έχει φθάσει στο απροχώρητο. Από την άλλη πλευρά τα μικρά κόμματα κοιτούν ανήμπορα το Γιώργο Παπανδρέου να «γεννά» ελπίδες στην εξαθλιωμένη οικονομικά μεσαία και εργατική τάξη.

Το στάρ σύστεμ σε νέες περιπέτειες. Κάθε φορά που ένας ακριβοπληρωμένος αστέρας της τηλεόρασης κάνει μία μεταγραφή αποτελεί είδηση.




Σε ένα τηλεοπτικό τοπίο γεμάτο από σαθρές βάσεις οτιδήποτε κινείται προκαλεί κατολισθήσεις. Στην περίπτωση Τριανταφυλλόπουλου η μετακίνηση του από το κανάλι του Alpha πυροδότησε πολλές συζητήσεις που φυσικά της προκάλεσε το ίδιο το σύστημα.

ΜΕ ΥΦΟΣ reality show και ρατσιστικό τρόπο τα περισσότερα ελληνικά κανάλια (με εξαίρεση το mega channel και την κρατική τηλεόραση) παρουσίασαν την εθνική επέτειο.

Η Σύγκρουση πατριάρχη και αρχιεπισκόπου δεν μπορεί εύκολα να περιγραφεί. Φέρει κατάλοιπα και παραλείψεις άλλων εποχών. Η ευθύνη της πολιτείας είναι μεγάλη. Τόσα χρόνια αφήνει απροσδιόριστη τη σχέση κράτους – εκκλησίας με μοναδικό σκοπό την εκμετάλλευση της εν λόγω κατάστασης ανάλογα με τα συμφέροντα της.

Ένας πολιτισμός που στηρίζεται στους ανθρώπους των μεγαλουπόλεων. Έχει σαν πρότυπο την υπερβολή που πραγματώνεται μέσα από ψηλούς ουρανοξύστες και ογκώδη αυτοκίνητα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες στο έλεος ενός Black Out.

Ο εφιάλτης δεν έχει τέλος. Η παγκόσμια ιστορία συνεχίσει να γράφεται πάνω στο αίμα ανθρώπων που έχουν το θάρρος να αποκαλύψουν τις ραδιουργίες και τα σκοτεινά παρασκήνια. Ο θάνατος του σύμβουλου του Τόνι Μπλερ Ντέιβιντ Κέλι θα μπορούσε να αποτελεί σενάριο μίας Χολιγουντιανής παραγωγής.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι τελικά ο καθρέπτης της κοινωνίας μας;


Μήπως είναι ο καθρέπτης των εκδοτών και των μεγάλων επιχειρηματιών που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η διασφάλιση των προσωπικών συμφερόντων τους; Μήπως πρόκειται για ένα ΙΧ που ανήκει μόνο σε αυτούς;