Τα Φώτα της πόλης», μία από τις ωραιότερες ταινίες όλων των εποχών είναι λογικό, παρά τα 68 τους χρόνια να επισκιάζουν αυτήν την εβδομάδα οποιοδήποτε άλλο κινηματογραφικό προϊόν. Μοναδική ευκαιρία για μια οικογενειακή κινηματογραφική έξοδο, η επανέκδοση του Τσάρλι Τσάπλιν στη μεγάλη οθόνη.

Σε «ειδικό κοινό» απευθύνεται η επίσης αριστουργηματική αλλά παράξενη


«Περσόνα» του Ιγκμαρ Μπέργκμαν που προβάλλεται και αυτή με νέες κόπιες ενώ από τις καινούργιες ταινίες ξεχωρίζει «Ο άνθρωπος του τραίνου» του Πατρίς Λεκόντ με τον πρώην ροκά Τζόνι Χάλιντέι να αποδεικνύει την υποκριτική του δεινότητα πλάι στον γίγαντα του γαλλικού σινεμά Ζαν Ροσφόρ.




«Τα φώτα της πόλης»*****


Αμερικάνικη αισθηματική κωμωδία του 1935 σε σκηνοθεσία Τσάρλι Τσάπλιν με τον ίδιο και τους Βιρτζίνια Μέριλ, Χάρι Μάγιερς.


Είναι δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο να χωρέσεις μέσα σε ένα κριτικό σημείωμα το ανυπέρβλητο συναίσθημα που εξακολουθεί να σου προκαλεί, 68 χρόνια μετά την δημιουργία της και τουλάχιστον είκοσι από τότε που την πρωτοείδες η ταινία αυτή-ορόσημο της έβδομης τέχνης. Η οποιαδήποτε φιλολογική προσέγγιση σχεδόν αμαυρώνει ένα έργο τέχνης τόσο καθαρό, ατόφιο και μεγαλειώδες μέσα στην απλότητα του.


Όταν ο Τσάρλι Τσάπλιν υπέγραφε το βουβό αριστούργημα του, ο ομιλών κινηματογράφος μετρούσε ήδη τέσσερα χρόνια ζωής. Η μεγαλοφυΐα του δεν χρειαζόταν τον ήχο παρά μόνο ως background ή ως μουσική επένδυση. Eνα βλέμμα του μελαγχολικού κλόουν, μια χειρονομία του κωμικοτραγικού αλητάκου μπορούσε να γίνει ως δια μαγείας ένα ποτάμι συγκίνησης ικανό να παρασύρει στη δίνη του χιλιάδες στομφώδεις διαλόγους. Δεν είναι βέβαια μόνο η πολυσήμαντη ερμηνεία του ή η έτσι κι αλλιώς συναρπαστική περσόνα του Σαρλώ. Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Τσάπλιν τα έκανε όλα μόνος του και ότι αυτό που προπάντων τον ένοιαζε, ο σκοπός του όπως έλεγε, ήταν η ικανοποίηση του κοινού. Στα «Φώτα της πόλης» η τελειομανία του και η εμμονή του στην λεπτομέρεια επιστρατεύονται στην υπηρεσία της αμεσότητας, της αλήθειας. Γυρίζοντας αμέτρητες φορές τις ίδιες σκηνές ελάχιστα πράγματα χρειάστηκε να εξηγήσει μέσα από τους τίτλους σε αυτό το γλυκόπικρο, λιτό ρομάντζο όπου ακόμα και τα αμίμητα κωμικά γκαγκς υποτάσσονται στη δύναμη ενός αυθεντικού λυρισμού και μιας αξεπέραστης δραματουργικής δύναμης Όπως στην αλησμόνητη σκηνή του φινάλε: Η τυφλή ανθοπώλης έχει ξαναβρεί το φως της χάρη στην αυτοθυσία του ερωτευμένου Σαρλώ. Στην αρχή περιγελά τον ρακένδυτο αλήτη και κατόπιν αναγνωρίζει στο πρόσωπο του, για την ακρίβεια στο άγγιγμα του, τον ευεργέτη της, αυτόν που θεωρούσε βαθύπλουτο. Σε μια μόνο σύντομη βουβή σεκάνς ο Τσάπλιν συγκλονίζει και δικαιώνεται ως ισάξιος του Σαίξπηρ και του Μολιέρου όπως οι ειδήμονες τον έχουν χαρακτηρίσει.






«Περσόνα»****


Σουηδική κοινωνική ταινία του 1966 σε σκηνοθεσία Ίνγκμαρ Μπέργκμαν με τις Λιβ Ούλμαν, Μπίμπι Άντερσον, Μαργκαρέτα Κρούκ, Γκιούναρ Μπιόρντστραντ.


Η παράξενη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε μια ψυχικά διαταραγμένη ηθοποιό και την νοσοκόμα που τη φροντίζει έδωσε το θέμα σε μια από τις πιο ιδιόρρυθμες και προσωπικές ταινίες του κορυφαίου Σουηδού δημιουργού.


Ένα υπαρξιακό δράμα με πολλές ψυχαναλυτικές αναφορές, μια ταινία-αίνιγμα που ακροβατεί αδιάκοπα ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όνειρο, τον φόβο και τη μαγεία, την τέχνη και τη ζωή. Η «Περσόνα» φαντάζει πρωτοποριακή ακόμα και στις μέρες μας και σε συναρπάζει ακόμα και όταν δεν μπορείς να αποκωδικοποιήσεις τα πολλαπλά της μηνύματα.






«Ο άνθρωπος του τραίνου» **


Γαλλική κοινωνική ταινία σε σκηνοθεσία Πατρίς Λεκόντ με τους Ζαν Ροσφόρ, Τζόνι Χαλιντέι,Ζαν Φρανσουά Στεβενάν,Εντίθ Σκομπ.


Ο Γάλλος σκηνοθέτης των λεπτών συναισθηματικών αποχρώσεων επιστρέφει στο γνώριμο ύφος του με αυτήν εδώ την ιστορία μιας αταίριαστης ανδρικής φιλίας.


Ο Μιλάν είναι γκάνγκστερ και καταφτάνει σε μια επαρχιακή πόλη σχεδιάζοντας να ληστέψει μια τράπεζα. Ο Μανεσκιέ, συνταξιούχος καθηγητής που ετοιμάζεται να υποβληθεί σε εγχείρηση ανοικτής καρδιάς. Συναντώνται τυχαία και ένα παράξενο νήμα τους ενώνει. Η μοναξιά, το γήρας, οι ανεκπλήρωτοι πόθοι είναι αυτό που μοιράζονται τελικά παρά τους εκ διαμέτρου αντίθετους χαρακτήρες τους.


Η ταινία είναι έντονα διαλογική, αρκετά εσωστρεφής και μάλλον αδύναμη δραματουργικά. Χάρη όμως στους πρωταγωνιστές της και στην ατμόσφαιρα που ο Λεκόντ ξέρει να στήνει κατορθώνει κάποιες στιγμές να σε πάρει μαζί της.Ο τρομερός Ζαν Ροσφόρ, φορέας μιας ολόκληρης νοοτροπίας και κουλτούρας, της κλασσικής γαλλικής διανόησης, συνθέτει ένα πράγματι εκκεντρικό δίδυμο με τον πρώην ρόκερ Τζόνι Χάλιντέι,ο οποίος αποδεικνύει ακόμα μια φορά, κυρίως μέσα από τις φορτισμένες σιωπές του, ότι η υποκριτική του ταιριάζει πολύ περισσότερο από τη μουσική.






«Οι συμπέθεροι» **


Αμερικάνικη κωμωδία σε σκηνοθεσία Άντριου Φλέμινγκ με τους Μάικλ Ντάγκλας,Άλμπερτ Μπρουκς, Ράιαν Ρέινολντς,Λίντσεϊ Σλόαν,Ρόμπιν Τιούνεϊ.


Τις παραμονές του γάμου των παιδιών τους, ένας πράκτορας της CIA μπλέκει τον συμπέθερο του, έναν φιλήσυχο και φοβισμένο γιατρό σε μια θεότρελη περιπέτεια.


Τίποτα που να μην έχουμε ξαναδεί. Για ριμέικ πρόκειται άλλωστε, μιας ταινίας που γύρισε ο Άρθουρ Χίλερ το 1979. Η ιστορία βεβαίως έχει εκσυγχρονιστεί, ως περιπέτεια έχει πλάκα και θέαμα, της λείπει όμως το πρωτότυπο χιούμορ. Ελάχιστες στιγμές ξεκαρδίζεσαι και αυτές μόνο όταν στο πλάνο βρίσκεται ο Μάικλ Ντάγκλας. Δείχνει όχι μόνο ότι διασκεδάζει με την καρδιά του το ρόλο του αλλά και ότι διαθέτει ένα πηγαίο κωμικό ταλέντο.






«ΤΑΞΙ 2»*


Γαλλική κωμική περιπέτεια σε σκηνοθεσία Ζεράρ Κράβτζικ με τους Σάμι Νασέρι,Φρεντερίκ Ντιφεντάλ, Μαριόν Κοτιγιάρ.


Ο ταξιτζής Ντανιέλ και ο αστυνομικός Εμιλιέν ενώνουν και πάλι τις δυνάμεις τους, αυτή τη φορά εναντίων της Γιακούζα της Μασσαλίας που έχει απαγάγει τον Ιάπωνα πρέσβη.


Γιατί να παρακολουθήσει κάποιος μια γαλλική ταινία που βασίζεται από την αρχή μέχρι το τέλος στο αμερικάνικο πρότυπο των ταινιών δράσης? Διότι είναι γαλλική απάντησαν οι Γάλλοι που κυριολεκτικά έσπασαν τα ταμεία και στις τρεις ταινίες της σειράς. Ο Λυκ Μπεσόν ως παραγωγός προσπαθεί τα τελευταία χρόνια να αντεπιτεθεί στην αμερικανική βιομηχανία του θεάματος, όχι βεβαίως εκμεταλλευόμενος την βαριά παράδοση του γαλλικού σινεμά αλλά χρησιμοποιώντας το ίδιο ελαφρύ πυροβολικό:θεαματικές καταδιώξεις, εντυπωσιακά εφέ, καταιγιστικό μοντάζ, εκρήξεις, πλακίτσες, ό,τι τέλος πάντως συνθέτει την κουλτούρα του ποπ κορν και των multiplex.






«Ο ηλίθιος και ο πανηλιθιότερος»


Αμερικάνικη κωμωδία σε σκηνοθεσία Τρόι Μίλερ με τους Έρικ Κρίστιαν Όλσεν, Ντέρεκ Ρίτσαρντσον, Ρέιτσελ Νίκολς, Μίμι Ρότζερς.


«Πρίκουελ» ονομάζεται η συνέχεια μιας ταινίας που ναι μεν γυρίζεται κατόπιν, συναντά όμως τους ήρωες σε προγενέστερη φάση της ζωής τους.Ο Λόιντ και ο Χάρι, το ντουέτο των ηλιθίων της πρώτης ταινίας , είναι εδώ μαθητές και ο διευθυντής του σχολείου τούς αναθέτει να συγκροτήσουν μια τάξη για παιδιά με ειδικές ανάγκες. Μάλλον όμως δεν έχει σημασία η υπόθεση σε μια ταινία που απευθύνεται όχι απλώς σε ηλίθιους αλλά σε πανηλίθιους.


Ακόμα και όσοι είχατε διασκεδάσει με την ψυχή σας στην μεγάλη εισπρακτική επιτυχία των αδελφών Φαρέλλι θα εξοργιστείτε με την χονδροειδέστατη αυτή πατάτα η οποία επιπλέον πάτωσε στο αμερικάνικο box-office.