 |
Φάκελος Μέση Ανατολή/Ο Σαρόν καταστρέφει (και) το Ισραήλ
|
|
|
Home
Φάκελος -Μέση Ανατολή
|
Για μια ακόμη φορά, ο Αριέλ Σαρόν τηρεί την ίδια ακραία στρατηγική. Αποφάσισε να δώσει λύση με τη δύναμη των όπλων, δίνοντας προσωπική διαταγή για τη δολοφονία ενός Σεϊχη-συμβόλου του Παλαιστινιακού αγώνα. Του Αχμαντ Γιασίν. Ενός ανθρώπου που στο πρόσωπό του αποτυπώνονταν η απελπισία του Παλαιστινιακού λαού για το μέλλον.
|
|
|
Ενός λαού που έμελλε να πιει από το ίδιο πικρό ποτήρι, με τον ίδιο τρόπο, που μισό αιώνα πριν είχαν πιει αυτοί που τώρα τους καταπιέζουν.
Μα θα αναρωτηθεί κάποιος ότι, στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο δολοφονήθηκαν εκατομμύρια Εβραίοι ενώ τώρα μιλάμε για μερικούς χιλιάδες.
Ομως αυτό είναι λάθος. Αν μπορούσε κάποιος να επισκεφτεί τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη θα μπορούσε να καταλάβει. Δύο εκατομμύρια Παλαιστίνιοι αργοπεθαίνουν. Χωρίς τροφή, χωρίς νερό χωρίς τα βασικά που επιτάσσει η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, κλεισμένοι μέσα σε δύο τεράστια γκέτο, ελεγχόμενοι πανταχόθεν από του δεσμώτες τους. Κάτι σαν δύο αντίγραφα του γκέτο της Βαρσοβίας.
Και φυσικά σειρά έχει τώρα το τείχος. Ενα νέο τείχος της ντροπής με το πρόσχημα της ασφάλειας. Ενα νέο μάντρωμα, όχι αρνιών ή εριφίων αλλά ανθρώπων, που στο όνομα ενός άκρατου εθνικισμού τους στερούν το δικαίωμα στη μόρφωση, στην ανάπτυξη και σε όλα αυτά που ο κοινός Θεός των Εβραίων, των Μουσουλμάνων και των Χριστιανών επιτάσσει.
Οι άνθρωποι αυτοί που πριν τη δημιουργία του εβραϊκού κράτους το 1948, είχαν δεχθεί τα μεταναστευτικά ρεύματα των Εβραίων (Αλιγιά) στη γη τους, δίνοντάς τους το δικαίωμα να ζήσουν με ασφάλεια, χωρίς όμως να γνωρίζουν τα σχέδια της εβραϊκής διασποράς. Οι άνθρωποι αυτοί που εκδιώχθηκαν βίαια από τις ομάδες ένοπλου αγώνα των Εβραίων από τη γη τους, γιατί απλά δεν ήταν Εβραίοι.Και τους διασκόρπισαν τους κυνήγησαν σε όλη της Μέση Ανατολή, ΄΄φίλοι΄΄ και εχθροί γιατί δεν σιωπούσαν, γιατί ζητούσαν πίσω αυτά που τους στέρησαν γιατί ζήτησαν απλά να ζήσουν ως άνθρωποι.
Πως λοιπόν να μην αντιδράσουν; Πως να μην προβάλουν αντίσταση; Δεν έχουν τα μέσα να αντιπαρατεθούν επί ίσοις όροις κατά του τρίτου ισχυρότερου στρατού στον κόσμο, που σα δόγμα του έχει την… ΄΄τιμιότητα των όπλων΄΄.
Αλήθεια πόσο οξύμωρο.
Πως να μην εξαγριωθούν όταν στις πέτρες που πετούν οι μικροί Παλαιστίνιοι, οι Ισραηλινοί απαντούν με σφαίρες, όταν κάθε Παλαιστινιακή οικογένεια θρηνεί τουλάχιστον από έναν νεκρό, όταν ζητούν δικαιοσύνη και δεν την έχουν γιατί η Θέμιδα έχει γυρίσει το κεφάλι της;
Πως να μη γεννηθούν οι ΄΄ανθρώπινες βόμβες΄΄ της απελπισίας κατά του εχθρού, οι νεαροί καμικάζι που δεν έχουν τίποτε να χάσουν δίνοντας έτσι τέλος σε έναν αργό θάνατο στον οποίο έχουν καταδικαστεί ερήμην τους;
Οι Παλαιστίνιοι ζουν προδομένοι απ\\\’ όλους. Ετσι γεννιέται η αντίσταση. Η ΄΄τρομοκρατία΄΄ και ο ΄΄εξτρεμισμός΄΄ κατά την άποψη των αντιπάλων.
Και ο Σαρόν απλά χαιρέκακα θαυμάζει το έργο του, απορρίπτοντας όλες τις εκκλήσεις για ειρήνη. Πως αυτός ο άνθρωπος που το μόνο που ξέρει καλύτερα απ΄ όλα είναι να πολεμάει κατά των Αράβων να φέρει την ειρήνη;
Πώς αυτός ο άνθρωπος που είναι ο ηθικός αυτουργός στις σφαγές της Σάμπρα και της Σατίλα να μην επιθυμεί την εξολόθρευση του παλαιστινιακού λαού;
Δεν είμαστε ακραίοι, ποτέ δεν ήμασταν.
Ομως την πλήρη ευθύνη για την κλιμάκωση τη φέρει το Ισραήλ. Η συλλογική τιμωρία δεν είναι λύση.
Οι Ισραηλινοί πρέπει να καταλάβουν ότι η μεγαλύτερη απειλή γι\\\’ αυτούς δεν είναι ούτε η Χαμάς ούτε η Ισλαμική Τζιχάντ. Ο μεγαλύτερος εχθρός τους είναι ο ίδιος τους ο εαυτός. Το Ισραήλ έχει μάθει να προχωράει μπροστά βλέποντας πίσω. Βλέποντας πάντα ότι απειλούνται. Οτι το κράτος τους κινδυνεύει.
Από ποιους άραγε;
Τη Συρία, την Αίγυπτο ή την Ιορδανία;
Πάντα όμως υπήρχε το κώνειο που δηλητηρίαζε με φόβο τις καρδιές των «Τσαμπαρίμ» (εβραίοι του Ισραήλ), κάνοντας τους να εγκρίνουν τις ενέργειες των ηγετών τους: Η απειλή κατά της ύπαρξης του εβραϊκού κράτους. Το φάντασμα μιας νέας «Σοά» (Ολοκαύτωμα).
Η απώλεια της πατρίδας
Ο «κώδικας της Σοά» έχει χειραγωγήσει την ισραηλινή κοινωνία και το εκπαιδευτικό της σύστημα, επαναλαμβάνοντας συνέχεια πως η ισραηλινή ιστορία είναι μοναδική, πως οι εβραίοι είναι οι αιώνια αδύνατοι, οι κατατρεγμένοι τα θύματα.
Ο ρόλος του Αριέλ Σαρόν δεν είναι τυχαίος. Πολλοί τον χαρακτήρισαν σαν «τον πιο ακατάλληλο άνθρωπο στην πιο ακατάλληλη χρονική περίοδο» για τη Μέση Ανατολή.
Όμως το πρώτο πράγμα που πρέπει κάποιος να αναρωτηθεί είναι πως αναρριχήθηκε αυτός ο άνθρωπος στην εξουσία. Πως μπόρεσε ένας πολιτικός ο οποίος επίσημα από το εβραϊκό κράτος κατηγορήθηκε για τις σφαγές το 1982 στη Σάμπρα και τη Σατίλα με το πόρισμα της περίφημης επιτροπής Καχάν να βρεθεί στον πρωθυπουργικό θώκο.
Ο άνθρωπος που το 1982 παραπλάνησε την κοινή γνώμη της χώρας του και τον ίδιο τον τότε πρωθυπουργό Μεναχέμ Μπεγκίν λέγοντας ότι, «ο ισραηλινός στρατός βρισκόταν μακριά από τη Βηρυτό», ενώ την ίδια στιγμή έκαναν τον γύρο του κόσμου φωτογραφίες με ισραηλινούς στρατιώτες στα κεντρικά σημεία της πόλης» κατάφερε να πείσει την ισραηλινή κοινή γνώμη;
Η απάντηση έχει δοθεί στις παραπάνω αράδες. Εκμεταλλευόμενος τον υποσυνείδητο φόβο των Ισραηλινών το σύμπλεγμα του Ολοκαυτώματος, κατάφερε να πείσει ακόμα και τους μετριοπαθείς ότι η αντιμετώπιση των τρομοκρατικών επιθέσεων ακραίων παλαιστινιακών μονάδων θα έπρεπε να ανατεθεί στον στρατό. Η διπλωματία είχε οριστικά ενταφιαστεί για τον Αριέλ Σαρόν.
Ετσι, ο πρωθυπουργός του Ισραήλ υιοθέτησε μια ιδιαίτερα σκληρή πολιτική καταστολής σε συνεργασία με τη Τσαχάλ κατά των Παλαιστινίων, τονίζοντας χαρακτηριστικά προς τους βουλευτές της ισραηλινής εθνοσυνέλευσης σε μία από τις ομιλίες του, ότι, «θα τσακίσω τα κόκαλα των χεριών και των ποδιών των Παλαιστινίων».
Ο Αριέλ Σαρόν πιστεύει ότι μπορεί να καταστείλει με τη βία την Ιντιφάντα που ο ίδιος ξεκίνησε με την επίσκεψή του στο τέμενος Αλ Ακσα στην Ιερουσαλήμ, προσπαθώντας να αποκομίσει πολιτικά οφέλη.
Φαντάζεται πως η κυβέρνηση, λόγω της πλήρους πολιτικής και οικονομικής της υπεροχής της απέναντι στην Παλαιστινιακή Αρχή, θα μπορέσει να συντρίψει την εξέγερση. Όμως ο Αριέλ Σαρόν φαίνεται πως είναι και πολύ κακός μαθητής, δεν μαθαίνει από το παρελθόν.
Τη φορά αυτή η παλαιστινιακή εξέγερση έχει γεννηθεί μέσα από το εσωτερικό των εδαφών και όχι από το εξωτερικό και οι Παλαιστίνιοι είναι αποφασισμένοι να προχωρήσουν, παρά τους πολλούς νεκρούς και τους τραυματίες, και όχι να υποχωρήσουν.
Ο Αριέλ Σαρόν δεν καταστρέφει μόνο τους Παλαιστίνιους. Εγκληματεί και εναντίον του ίδιου του λαού του. Ενας λαός που πρέπει να ξυπνήσει από το «λήθαργο» πριν να είναι αργά και να δώσει τη λύση που θα φέρει την ειρήνη: Δύο ανεξάρτητα κράτη που θα ζουν αρμονικά. Δυο κράτη που οι Εβραίοι και οι Παλαιστίνιοι δεν θα είναι εχθροί αλλά συνεργάτες και φίλοι…
|
|
|
Η Αποψή μας
