ΜΠΗΚΑΜΕ για τα καλά στην προεκλογική περίοδο και, όπως ήταν αναμενόμενο, δυστυχώς δεν ακούμε τίποτε καινούργιο από τα διάφορα κόμματα, είτε τα λεγόμενα ¨εξουσίας¨, είτε τα ¨μικρά¨. Απογοητεύεται όποιος προσπαθεί να ανακαλύψει νέες ιδέες, νέες προτάσεις και θέσεις. Οι περισσότεροι πολιτικοί μας, εμφορούνται, όπως και οι απλοί πολίτες, από την περίεργη ελληνική νοοτροπία και πολιτική κουλτούρα, που πιστεύει πως τίποτε δεν είναι όπως φαίνεται αλλά υπάρχει πάντοτε κάποια κομπίνα, κάποια συνωμοσία, κάποιο ψέμμα από πίσω.

Ετσι, επιδίδονται σε γενικολογίες και αοριστίες, επαναλαμβάνουν τετριμμένα κλισέ και ξύλινο λόγο, μιλούν με συνθήματα απλώς για να ¨συνεπάρουν¨ τις μάζες, προσπαθούν να ανακαλύψουν σκάνδαλα του ενός και του άλλου και είναι προσκολλημένοι σε μία ανταλλαγή απίθανων επιχειρημάτων, ύβρεων και συκοφαντιών, που αντί να ενημερώνει και να καλλιεργεί τον ψηφοφόρο, τον καθηλώνει στα απύθμενα βάθη του εκχυδαϊσμού της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του τόπου. Οποιος δεν έχει επιχειρήματα, αερολογεί φωνάζοντας. Οποιος θέλει σώνει και καλά να δείξει πως είναι καλύτερος και να επικρατήσει, φτάνει ακόμη και στη συκοφαντία.




Ελάχιστες δυστυχώς είναι οι φωτεινές εξαιρέσεις που δεν παρασύρονται στην ατραπό του λαϊκισμού και της γιγάντωσης της πολιτικής αναξιοπιστίας. Αλλά, ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. . .




Ετσι κι εγώ, στη διάρκεια αυτής της προεκλογικής περιόδου, όποτε θα γράφω κάτι, θα είναι μάλλον με στυλ σάτυρας, γελοιογραφίας, αστεϊσμού και ειρωνίας.