 |
Αφήστε τα λόγια και τους καυγάδες (Κ. Βέρρος)
|
|
|
Home
Ενυπόγραφα
|
ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΩ πλέον λέξεις ικανές να περιγράψουν την καταστροφική μανία του πύρινου ολέθρου που κατακαίει εδώ και έναν μήνα απέραντες εκτάσεις στη χώρα μας. Χωριά, οικισμοί, δάση, λιβάδια, αγροί, καλλιέργειες έχουν γίνει έρμαιο των αδηφάγων φλογών. Και το κακό, σταματημό φαίνεται να μην έχει, ενώ η μάχη είναι καταφανώς άνιση.
|
|
|
Ισως ακούγεται κυνικό, αλλά είναι θαύμα που μέχρι στιγμής θρηνούμε μόνον δέκα τραγικά θύματα της πύρινης λαίλαπας. Πέντε πολίτες, στην απέλπιδα προσπάθειά τους να σωθούν ή να σώσουν περιουσίες δικές τους και άλλων, κάηκαν. Δύο πιλότους και τρεις πυροσβέστες, που με αυταπάρνηση ρίχθηκαν στη μάχη για να εμποδίσουν τον πύρινο δήμιο να κάψει συνανθρώπους μας και φυσικό πλούτο, έχασαν ηρωϊκά τη ζωή τους.
Είναι αβάσταχτη η οδύνη για τον άδικο χαμό δικών σου ανθρώπων, είναι ανείπωτες η λύπηση και η απογοήτευση όταν βλέπεις το σπίτι σου και την περιουσία σου, το αποτέλεσμα των πολυετών κόπων σου, να μετατρέπονται σε λίγα μόνον λεπτά σε κάρβουνο και στάχτη.
Και μέσα στις στιγμές αυτές, η οργή για την αδικία που η μοίρα σ έταξε να υποφέρεις, ξεχειλίζει και ξεσπάς. Λογικό δεν είναι. Αλλά, πού να χωρέσει λογική όταν κατακλύζεσαι από το συναίσθημα του πόνου, της απέραντης θλίψης;; Ακόμη και να ¨αδειάσεις¨ συναισθηματικά, το κενό που δημιουργείται, σαν άλλη μαύρη τρύπα θα ρουφήξει όλο σου το είναι.
Τούτες οι στιγμές δεν προσφέρονται για παθητική αντίδραση, αλλά για δράση. Το να κλάψεις μαζύ με τον πάσχοντα και τον παθόντα, το να οργισθείς, να φωνάξεις, να κάνεις κριτική ενώνοντας τη δική σου με τη δική του τη φωνή, δεν οδηγούν πουθενά και καμιά βοήθεια δεν του προσφέρουν. Χρειάζεται έμπρακτη συμπαράσταση, απόδειξη πως δεν είναι μόνος μέσα στην απέραντη μοναξιά που νοιώθει.
Ενας λόγος παραπάνω να αφήσουμε τα λόγια, να σταματήσουμε τους καυγάδες, την πολιτικάντικη εκμετάλλευση του πόνου των συνανθρώπων μας, την αλαζονική αντιμετώπιση των αντιπάλων μας, τη θεατρινίστικη προβολή των θέσεών μας, την εγωϊστική και πείσμονα επιμονή στο ότι εμείς είμαστε καλύτεροι από τους άλλους. Αλλοίμονο αν θεωρούμε πως έτσι λύνονται πολύχρονα προβλήματα και αγκυλώσεις δικές μας και, κατ επέκταση της κρατικής μηχανής, πως έτσι αλλάζει αυτή η βαλτωμένη νοοτροπία μας. Ετσι, το μόνο που κάνουμε είναι να διαιωνίζουμε τις αδυναμίες και ελλείψεις μας.
Ο πολίτης, η νέα γενηά, έχει ανάγκη από πράξεις που δείχνουν σύνεση, αποφασιστικότητα, αποτελεσματικότητα, αλλά και έμπρακτη μεταμέλεια για ό,τι εσφαλμένο έγινε, από όποιον και εάν έγινε, παλιότερα. Εχει ανάγκη από μια πολιτική ηγεσία που θα αποκαταστήσει την αξιοπιστία τη δική της, του πολιτικού κόσμου και του κράτους. Εχει ανάγκη από κρατικούς υπαλλήλους που παραδειγματίζονται από την αυτοθυσία και αυταπάρνηση των λίγων. Αυτών των λίγων, όπως ο Δημήτρης Στοϊλίδης και ο Γιάννης Χατζούδης, που έμειναν μέχρι το τέλος πιστοί στο καθήκον.
Το ποίημα του Αγγελου Σικελιανού, που ο τραγικός Στοϊλίδης είχε συμπεριλάβει στην ιστοσελίδα ¨Ελληνικά Φτερά¨ για να συνοδεύει τους 11 πεσόντες συναδέλφους του που έπεσαν στο καθήκον από το 1977 μέχρι και προχθές, τα λέει όλα. Οι στίχοι του ποιητή θα μπορούσαν να μας ανοίξουν τα μάτια και το μυαλό:
Ω, καλοί μου, είπατ έτσι:
¨Η θα κάμουμε κάτι μεγάλο,
Ή δε θα γυρίσουμε πίσω.¨
Και κάματε κάτι, απ αυτό που νειρόσαστε
πιότερο ακόμα μεγάλο!
δε σταθήκατε διόλου μεσόστρατα, απ την ώρα που μπήκατε μέσα
στους αγρούς, βαθιούς δρόμους,
δε γυρέψατε ανάπαψη,
κι ούτε στοχαστήκατε αν πρέπει να γυρίσετε πίσω,
μα πηγαίνοντας πάντα μπροστά,
γι αυτό που νειρόσαστε,
τα άξιο, το αγνό το μεγάλο,
λησμονήσατε ακόμα και τον ίδιο ευατό Σας,
αντίκρυ στο μεγάλο σκοπό Σας,
τώρα πια που γινε ένα με τις ρίζες του πελάου,
με τις ρίζες των αιώνιων στοιχείων,
με τις ρίζες βαθιά της Ελλάδας,
με τις ρίζες κρυφές της ψυχής μας!
|
|
|
Η Αποψή μας
