ΕΔΩ και πολύ καιρό πιστεύω ότι η ελεγχόμενη ιδιωτικοποίηση των δημοσίων επιχειρήσεων που προσφέρουν κοινωφελείς υπηρεσίες θα άλλαζε ριζικά την καθημερινότητά μας και δεν θα ερχόμασταν αντιμέτωποι με τη μιζέρια, την εγκατάλειψη, την αδιαφορία, ή τις αγκυλώσεις της γραφειοκρατίας. Παίρνω αφορμή από σημερινό δημοσίευμα για την ¨εγκατάλειψη στον Προαστιακό¨.

ΤΟ ότι ο ευρύς δημόσιος τομέας, δηλαδή οι δημόσιες υπηρεσίες, η τοπική αυτοδιοίκηση, οι δημόσιες επιχειρήσεις και εν γένει τα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, υπολειτουργεί είναι γνωστό. Οι αιτίες αυτής της υπολειτουργίας είναι πολλές και οπωσδήποτε δεν περιορίζονται στον ¨συνήθη ύποπτο¨, στον οποίο επιρρίπτουμε όλες τις ευθύνες, δηλαδή τον δημόσιο υπάλληλο και τη νοοτροπία του. Το σύνολο αυτών των αιτιών συνθέτουν την γραφειοκρατία, ή αν θέλετε, η γραφειοκρατία είναι η ρίζα του κακού.




Η γραφειοκρατία είναι σαν τη Λερναία Υδρα, που όταν της κόβεις ένα κεφάλι, αμέσως φυτρώνουν άλλα δύο στη θέση του. Η γραφειοκρατία δεν είναι, βεβαίως, ίδιον του ελληνικού κράτους, υπάρχει και ¨βασιλεύει¨ σε όλες τις χώρες του κόσμου, σε διεθνείς οργανισμούς, ακόμη και σε ορισμένες ιδιωτικές επιχειρήσεις. Ενα σύνολο κανόνων, συχνά αλληλοσυγκρουόμενων, των οποίων απώτερος σκοπός είναι η προστασία της ¨δημόσιας περιουσίας¨, του δημοσίου χρήματος, που προβλέπουν ελέγχους, ασφαλιστικές δικλείδες, εγγυήσεις και πάει λέγοντας.




Εάν, επιπλέον, αυτό το ¨κανονιστικό¨ τοπίο το χρωματίσεις με τη νοοτροπία της μονιμότητος που γεννά τα κακά της αδιαφορίας, της ολιγωρίας, της τεμπελιάς, του αυταρχισμού, εάν του προσθέσεις την ανευθυνοϋπευθυνότητα, την έλλειψη μηχανογράφησης (πολλές φορές ηθελημένης από τους ίδιους τους συνδικαλιστές) και κάποια άλλα χαρακτηριστικά έμφυτα στη φυλή μας, τότε έχεις την εικόνα του ελληνικού δημοσίου τομέως.




Δεν θα έπρεπε, λοιπόν, να απορούμε όταν διαβάζουμε για προσλήψεις και μέχρι να προκηρυχθούν, να βρεθούν (εάν υπάρχουν) υποψήφιοι για τις απαιτούμενες ειδικότητες, να ακολουθηθούν οι διαδικασίες του ΑΣΕΠ και να πληρωθούν οι θέσεις, μπορεί να περάσουν και δύο χρόνια. Δεν θα έπρεπε να εκνευριζόμαστε για το αδιάφορο ύφος και την έλλειψη ευελιξίας, υπευθυνότητας και φαντασίας πολλών δημοσίων υπαλλήλων. Δεν θα έπρεπε να βάζουμε τις φωνές όταν, για παράδειγμα, βλέπουμε καινούργια βαγόνια τρένων, ή κτίρια, ή αίθουσες, να δίνουν την εντύπωση ξεχαρβαλωμένης σακαράκας σε άθλια κατάσταση.




Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι όσο και να εκνευριζόμαστε, δεν γίνεται απολύτως τίποτε γιατί παραμένουμε αδρανείς και κολλημένοι σε κάποιες συντηρητικές νοοτροπίες. Είτε μας αρέσει είτε όχι, ο ιδιωτικός τομέας είναι εκείνος που δημιουργεί, γεννά εισόδημα και απασχόληση, οδηγεί στην ανάπτυξη. Είτε μας αρέσει είτε όχι, η χώρα χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε να βγει από το καθεστώς της ομηρίας της στον κρατισμό. Αλλιώς δεν θα μπορέσει να επιβιώσει στο άγρια ανταγωνιστικό περιβάλλον του 21ου αιώνα.




Λύση υπάρχει. Και είναι η λεγόμενη ελεγχόμενη ιδιωτικοποίηση. Ανάληψη των ζωτικών τομέων (αερομεταφορές, σιδηρόδρομοι, αυτοκινητόδρομοι, ταχυδρομεία, ενέργιε, τηλεπικοινωνίες, κλπ.) από ιδιώτες, οι οποίοι, χωρίς να είναι δέσμιοι των αγκυλώσεων του δημοσίου, θα αναπτύσσουν ευέλικτα τη δημιουργικότητά τους με την υποχρέωση, όμως, να υπόκεινται σε κανόνες ελέγχου και προσφοράς κοινωφελούς υπηρεσίας από το κράτος και χωρίς κομματικές παρεμβολές και συμφέροντα.