ΝΑ ΚΛΑΨΩ ή να μην κλάψω;; Μπα, μάλλον θα το αντέξω. Αφού μπόρεσα και κράτησα τα νεύρα μου και μετά έμεινα παγερά αδιάφορος ακούγοντας τα ίδια και τα ίδια, για ποιον λόγο να με πιάσει το παράπονο;; Αλλωστε, είμαι και σε ηλικία τέτοια που καλό είναι να μην. . . ταράζομαι από πολλές συγκινήσεις. . . ! Αν δεν καταλάβατε, να σας βοηθήσω : ο λόγος για την χθεσινή ¨συζήτηση¨ στην Βουλή για την ελληνική οικονομία. Στη διάρκεια της οποίας το θέμα που επικράτησε ήταν, βεβαίως, η υπόθεση με τα ομόλογα και τα αποθεματικά του ΤΕΑΔΥ και άλλων ασφαλιστικών ταμείων.

Είναι σκάνδαλο ή δεν είναι; Με ταλανίζει η απορία. Σκέπτομαι ότι όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά. Εδώ που τα λέμε, δύσκολο να μην υπάρχουν κάποιες σκοτεινές πτυχές. Πόσες και πόσο σκοτεινές είναι κάποια στιγμή θα το μάθουμε. Οπως είμαι σίγουρος ότι θα μάθουμε αν υπήρξε και πολιτική ανάμιξη στις σκοτεινές πτυχές. Διότι, και σε αυτό τουλάχιστον είχε απόλυτο δίκηο ο Πρωθυπουργός, είναι η ΠΡΩΤΗ φορά εδώ και πάρα πολλά χρόνια, που με μια τέτοια υπόθεση ασχολείται η δικαιοσύνη. Και δεν πρόκειται να μείνει τίποτε κρυφό αν πράγματι το θελήσουμε. Αν το θελήσουν όλοι οι φορείς, δηλαδή πολιτικά κόμματα, συνδικάτα, δημοσιογράφοι, δικαιοσύνη και να μην επιδοθούν, ως συνήθως, σε ασκήσεις και επιχειρήσεις εντυπωσιασμού, προπαγάνδας και ψηφοθηρίας. Γιατί, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, και σε αυτήν την υπόθεση του ΤΕΑΔΥ, δυστυχώς το δεύτερο γίνεται και κανείς, εκτός ίσως από τη δικαιοσύνη, δεν θέλει να αντιμετωπίσει την ουσία του πράγματος με τη νηφαλιότητα που επιβάλλει η περίπτωση.




Ας κοιτάξουμε μια φορά την πραγματικότητα κατάματα και μην στρουθοκαμηλίσουμε, όπως συνηθίζουμε : Υπάρχει σαπίλα, πολύ μεγάλη σαπίλα στην κοινωνία. Σαπίλα, που διογκώθηκε, ιδίως στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, μετά από σειρά ετών εφησυχασμού, ατιμωρησίας, ανευθυνοϋπευθυνότητας, άκρατου κομματισμού, μιας εν γένει χαλαρότητας χάρη σε μια κακώς νοούμενη ¨δημοκρατική¨ αντίληψη και νοοτροπία. Γι αυτό το φαινόμενο είμαστε όλοι ένοχοι, με πρώτους τους πολιτικούς μας, τα κόμματά μας και τους, δυστυχώς, κομματικοποιημένους συνδικαλιστές μας.




Περίμενα ότι στη χθεσινή συζήτηση ο Πρωθυπουργός, ή ο Υπουργός Οικονομίας ή ο Υπουργός Απασχόλησης, θα έδιναν κάποια στοιχεία γύρω από την υπόθεση ΤΕΑΔΥ και την κυκλοφορία των ομολόγων. Ναι, είπαν κάποια πράγματα, αλλά ήσαν γενικότητες. Δεν έδωσαν λεπτομέρειες. Ισως επειδή θέλουν να έχουν πρώτα τα στοιχεία που θα δοθούν από τις δικαστικές αρχές.




Περίμενα ότι ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα έφερνε αυτός συγκεκριμένα στοιχεία για να κολλήσει στον τοίχο τον κ. Κ. Καραμανλή. Δεν το έκανε. Φώναζε συνθήματα. Και ο Πρωθυπουργός απαντούσε και αυτός με συνθήματα. Συγκράτησα μόνον το ότι τα Διοικητικά Συμβούλια των Ταμείων θα εγκρίνονται από την Τράπεζα της Ελλάδος.




Αρκεί, όμως, αυτό για να σταματήσει η εξοργιστική συνήθεια όλων των ελλήνων πολιτικών, όλων των κομμάτων και όλων των κυβερνήσεων που είχαμε μέχρι τώρα, να χρησιμοποιούν σαν μοναδικό κριτήριο επιλογής στελεχών στον ευρύτερο δημόσιο τομέα την κομματική τους ταυτότητα, τις κομματικές τους επιδόσεις και την κομματική τους υποταγή;; Δεν υπάρχουν. . . λιγότερο αξιοκρατικά κριτήρια;;




Αρκεί αυτό για να μάθουμε επιτέλους να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας;; Πολύ μού άρεσε, στην υπόθεση του ΤΕΑΔΥ, που η ΑΔΕΔΥ με επίσημη ανακοίνωσή της ΔΕΝ δέχεται το πόρισμα της Επιτροπής για την ευθύνη που φέρει σύσσωμο το ΔΣ του Ταμείου. Γιατί;; Μα, είναι δυνατόν συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ, τα 5 από τα μέλη του ΔΣ δηλαδή, να κατηγορηθούν πως φέρουν ευθύνη;; Εμείς συμφωνήσαμε λένε, αλλά την ευθύνη την φέρνει μόνον ο Πρόεδρος. . . ! Καθαρά ελληνική και προπαγανδιστική λογική.




Εχει πολιτική ευθύνη ο κ. Σ. Τσιτουρίδης για τις πράξεις του ΔΣ του ΤΕΑΔΥ ή για τον κ. Σημαιοφορίδη;; Βεβαίως και έχει πολιτική ευθύνη, όπως ΟΛΟΙ οι υπόλοιποι πολιτικοί μας, για τα κριτήρια επιλογής του προσώπου. Από εκεί και πέρα, θα είχε και θα έχει μεγάλη πολιτική ευθύνη ΜΟΝΟΝ εάν προσπαθήσει να συγκαλύψει τον κ. Σημαιοφορίδη ή όποιον άλλον του ΤΕΑΔΥ ή εμπλεκόμενο δημόσιο λειτουργό σε περίπτωση που αποδειχθεί από τη δικαιοσύνη πως είναι ένοχοι.




Δεν δέχομαι το επιχείρημα του ΠΑΣΟΚ και σχεδόν όλων των ΜΜΕ και εφημερίδων ότι η κυβέρνηση, με το να καταφέρεται κατά της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης για το παρελθόν, απλώς προσπαθεί να κάνει συμψηφισμό. Ούτε ότι θέλει να ρίξει στάχτη στα μάτια του κόσμου. Είτε μας αρέσει είτε όχι, αυτό που λέει η κυβέρνηση είναι η μόνη αλήθεια : επί 20 περίπου χρόνια ΚΑΜΙΑ παρόμοια υπόθεση δεν πήγε στη δικαιοσύνη. Τουλάχιστον τώρα, είτε μας αρέσει είτε όχι όλα αποκαλύπτονται είτε από την κυβέρνηση, είτε από άλλα θεσμικά όργανα και οι υποθέσεις παίρνουν τον δρόμο της δικαιοσύνης. Το να το λες αυτό, δεν σημαίνει πως επιχειρείς συμψηφισμό ή πως ισχυρίζεσαι πως τώρα όλα είναι μέλι γάλα. Ούτε υποστηρίζεις ότι ο άλλος φταίει (το ΠΑΣΟΚ δηλαδή) για ό,τι γίνεται σήμερα.




Τέλος, όπως είπαμε, όπου υπάρχει καπνός, μάλλον υπάρχει και φωτιά. Και οπωσδήποτε ευθύνεται σύσσωμο το ΔΣ του ΤΕΑΔΥ γιατί η εντολή που έδωσε στην ¨Ακρόπολις Χρηματιστηριακή¨ δεν προσδιόριζε τα όρια τιμών μέσα στα οποία έπρεπε να κινηθεί η εταιρεία. Οπωσδήποτε ευθύνεται η Τρπάπεζα της Ελλάδος που δεν έκανε σωστά την ελεγκτική δουλειά της. Οπωσδήποτε ευθύνεται η κυβέρνηση που δεν είχε ενεργοποιήσει (με απόφαση του πρώην Υπουργού Απασχόλησης κ. Π. Παναγιωτόπουλου) την Ερπιτροπή Ελέγχου των Ασφαλιστικών Ταμείων. Οπωσδήποτε ευθύνονται 37 από τα 81 Ταμεία, που επί τόσα χρόνια (από το 1995 και μετά) ξεπερνούν κατά πολύ το όριο του 23% των αποθεματικών τους που τους επιτρέπει να επενδύουν σε κινητές αξίες ο Νόμος. Οπωσδήποτε το ΤΕΑΔΥ θα μπορούσε να αγοράσει τα ομόλογα με πολύ χαμηλότερη τιμή. Βεβαίως, το εάν τελικά θα βγεί ζημιωμένο θα φανεί από το 2011 και μετά, οπότε θα αρχίσει να αποδίδει η επένδυση (έτσι λειτουργεί η αγορά αυτή). Εν πάση περιπτώσει, η διαφορά τιμής απόκτησης του ομολόγου θα αποτελεί διαφυγόν κέρδος.




Τίποτε από όλα αυτά δεν άκουσα στη χθεσινή συζήτηση. Και όμως, πολύ θα το ήθελα να ακούσω για μια φορά έναν μεστό πολιτικό λόγο για μια τόσο σημαντική υπόθεση. Θα ήθελα να δω πολιτικούς να τολμούν να αναλάβουν τις ευθύνες τους, τις όποιες ευθύνες τους του παρόντος και του παρελθόντος. Αντί αυτού, εμείς τα κάναμε καλά, εσείς τα κάνετε χάλια. Λόγια εντυπωσιασμού χωρίς βάθος και ουσία. Εκτός από ορισμένες, λίγες, στιγμές.